ز دهر نقد تو جز پیچ وتاب دشوار است

خیال ، گو مژه بربند، خواب دشوار است

دل گداخته دعوتسرای جلوهٔ اوست

فروغ مهر نیفتد در آب ، دشوار است

مگر به قدر شکستن توان به خود بالید

وگرنه وسعت ظرف حباب دشوار است

ز اهل حال مجویید غیر ضبط نفس

که لاف دانش و فهم ازکتاب دشوار است

ز حیرت آینهٔ ما به هم نزد مژه ای

به خانه ای که پر آب است خواب دشوار است

کسی برآینهٔ مهر، زنگ سایه نبست

به عالمی که تو باشی ، نقاب دشوار است

سراغ جلوهٔ یار است هر کجا رنگی ست

دربن بهار، گل انتخاب دشوار است

ز دستگاه دل است اینقدر غرور نفس

وقار و قدر هوا، بی حباب ، دشوار است

همه به وهم فرو رفته اند و آبی نیست

مگو که غوطه زدن در سراب دشوار است

ز انفعال سرشتند نقش ما بیدل

تری برون رود از طبع آب دشوار است